Stephanie Freij

Het is belangrijk dat je een repertoire bijeen schrijft, over elk hoofdstuk in je leven, over hoe je op dat moment in het leven staat en over de dingen denkt, zodat je later kan terugkijken naar een soort prentboek van je leven. Dat is de visie waarin ik graag wil geloven.

In mijn werk staat “loslaten” centraal. Ik vertrek vanuit mijn eigen persoonlijk verhaal, vanuit mijn eigen hordes die ik moet nemen op dit moment, maar eigenlijk doet dat er niet toe. Ik weet zeker dat iedereen op een bepaald moment in zijn of haar leven daar wel voor keuzes komt te staan en zich daarin herkent. Dus in die zin is mijn werk universeel. Ik mag hopen dat mijn werk dus voor iedereen iets kan betekenen.

Loslaten van mensen, maar ook loslaten van verwachtingen, van het beeld dat je had van de toekomst. Overblijven met alleen het hier en nu. En jezelf. Dat is het enige dat er voor altijd zal zijn, jij zelf. De rest komt en gaat, zo gaat dat.

Je kan dus maar beter lief zijn voor jezelf. Iedereen komt daar op een bepaald moment wel achter. Dat kan eenzaam lijken, maar gelukkig is dat voor elke mens zo, en dat verbindt ons dan weer. Alles komt en alles gaat, alles stroomt, alles beweegt, na regen komt zonneschijn. En zo zal het altijd zijn, daar moet je op vertrouwen.

Ik hoop echt dat de lezer gelukkig zal zijn met mijn werk. Dat hoop ik echt. Het biedt wellicht een uitweg, en troost. Ik word er zelf alleszins heel gelukkig van. Het is af en toe verrassend confronterend en stevig en vrolijk, daar tegenover staan dan de soms melancholische teksten, dat is de perfecte mix. De lichtheid en zwaarte heffen elkaar op.

De grootsheid ligt in het gewone. De grootsheid van het kleinmenselijke. En verder merk ik dat ik een emotioneel kieken ben tussen hippe vogels. Dat stel ik vast. Maar ik ben wie ik ben. Ik maak wat ik maak. Ik probeer van mijn zwakte mijn sterkte te maken en verklaar openlijk mijn liefde voor de kwetsbare mens! Voilà.

“Liefde is altijd het antwoord”.

Als je iets moet loslaten in het leven, is de kans groot dat dat gepaard gaat met allerlei negatieve gevoelens. Ik geloof dat je daar een keuze in hebt. Of je laat je ego antwoorden, en dan word je waarschijnlijk verbitterd, of je laat de liefde antwoorden. Dat is een zeer nederige keuze, maar ook een keuze die je een hoop kan besparen. En het is echt zo, hoe liefdevoller jij je opstelt, hoe meer liefde je krijgt.

Ik probeer in mijn werk ook de tijdsgeest te vatten. De eigen persoonlijke ontwikkeling is op dit moment heel belangrijk. Als iemand dat in de weg staat, kan je die persoon beter van je afschudden. Of als je niet meer de hele tijd gelukkig bent, idem dito. Het is een wegwerpmaatschappij, ook voor mensen. En natuurlijk moet je dicht bij je eigen verlangen en dromen blijven, maar als iedereen dat doet, waar vinden we elkaar dan nog?

Hoe mooi zou het zijn dat we af en toe ook de ruimte laten aan elkaar om rond te dwalen, om dingen uit te zoeken, om het even niet te weten? Het zijn net de moeilijke momenten die de verbinding tussen mensen dieper maken, en daar verlangen we toch allemaal naar? Ik denk ook dat de moeilijke punten binnen relaties met de anderen, je vooral iets over jezelf vertellen. Je kan daarvan vluchten, je kan de confrontatie met jezelf uit de weg gaan, maar vroeg of laat kom je volgens mij weer op hetzelfde punt. En het is aan jou wat je ermee doet.

Enfin, dat is mijn bescheiden mening. Op dit moment. Misschien denk ik er volgend jaar anders over. En dan kom ik af met nieuw werk.