Natuurlijk moet je continu dicht bij je eigen verlangen en dromen blijven, maar wat als iedereen dat doet, waar vinden we elkaar dan nog? Hoe mooi zou het zijn dat we af en toe ook de ruimte laten aan elkaar om rond te dwalen, om dingen uit te zoeken, om het even niet te weten? Het zijn net de moeilijke momenten die de verbinding tussen mensen dieper maken, en daar verlangen we toch allemaal naar?

Ik denk ook dat de moeilijke punten binnen relaties met de anderen, je vooral iets over jezelf vertellen. Je kan daarvan vluchten, je kan de confrontatie met jezelf uit de weg gaan, maar vroeg of laat kom je volgens mij weer op hetzelfde punt. En het is aan jou wat je ermee doet.

Kijk naar de dingen die je bang maken. We hebben allemaal de neiging - en ik spreek uit ervaring want ik heb het zelf jaren gedaan - om weg te kijken van de moeilijke dingen. Mensen vegen veel onder het tapijt, ze willen niet graag moeilijk doen, mensen moeten altijd vrolijk zijn. Alsof verdriet onsexy zou zijn. Als je kunt begrijpen waarom je bent geworden wie je bent geworden, en dat kunt vastpakken, dan kun je allerlei dingen veranderen.

Ik heb zelf ook onder dat tapijt moeten kijken om te zien wat eronder geveegd was. We zijn maar zeker van dit ene leven, dus ik vind het zo jammer dat zo veel mensen dat aan zich laten voorbijgaan. Het leven is veel te kort om niet intens te beleven.