Stephanie Freij

Prentboek van je leven.

Schrijven is voor mij een constante zoektocht. Een proces van voortdurend verleggen van grenzen, waarbij ik elke keer word genoodzaakt het pas verworvene weer los te laten, om met de laatst opgedane ervaringen mijn pad te vervolgen. Hierin zijn parallellen te trekken naar mijn eigen leven: behoefte aan ritme en structuur, maar niet in een keurslijf willen zitten en behoefte aan vrijheid, ontdekken en creëren.

Het is natuurlijk zo dat alles wat je schrijft, walgelijk persoonlijk is. De grondlaag is immers van mij. Alle kwesties waarvan ik wakker lig, de morele dilemma's, de essentiële vraagstukken, het soort menselijke relaties die maar niet willen lukken, en alle variaties op dat thema. Loslaten is niet opgeven of onverschillig worden. Loslaten is ruimte geven aan de waarheid. Dat is de visie waarin ik graag wil geloven. Dat zijn de dingen die me woest maken, week en wankel, en waar ik dus over schrijf.

Het is belangrijk dat je een repertoire bijeen schrijft, over elk hoofdstuk in je leven, over hoe je op dat moment in het leven staat en over de dingen denkt, zodat je later kan terugkijken naar een soort prentboek van je leven.

Ik vertrek in mijn werk vanuit mijn eigen persoonlijk verhaal, vanuit mijn eigen hordes die ik moet nemen op dit moment, maar eigenlijk doet dat er niet toe. Ik weet zeker dat iedereen op een bepaald moment in zijn of haar leven wel voor keuzes komt te staan waarin men moet loslaten en zich daarin herkent. Dus in die zin is mijn werk universeel.

Zekerheden en de twijfels.

Ik had nogal de neiging om me te schamen voor wie ik ben in het diepst van mijn gedachten. Ik heb er heel erg mee moeten dealen voordat ik durfde te zeggen: goeiemiddag, ik ben Stephanie en ik mag er zijn. Ik sta hier voor u met mijn kracht en met al mijn mankementen. Het wegcijferende, het denken dat ik veel moest geven aan mijn omgeving, het je afvragen of je de aandacht waard bent: dat zijn inderdaad dingen die ik in mijn verleden heb gekend. Maar wat ik ook veel terugzie bij andere mensen.

Want iets wat mij mateloos fascineert in het dagelijks leven is hoe mensen voortdurend zichzelf stokken in de wielen steken. Vaak zonder het te beseffen. Ik zie bij zoveel mensen die ik ontmoet een ongelofelijke ruimte tot verbetering van het persoonlijk geluk. Geluk, het is een lastig begrip - ik bedoel ermee: stevige grond onder de voeten.

Loslaten is ruimte geven aan de waarheid.

Je hebt een beperkt aantal zekerheden in het leven: er zullen veranderingen en tegenslagen op je pad komen en je gaat dood. De rest is onzeker. Je kunt het leven dus het beste nemen zoals het komt. Creëer je eigen leven door het stellen van doelen, het zetten van gerichte stappen en door te doen wat je energie geeft. Houd je verwachtingen laag en alle opties open. Vertrouw op je intuïtie, leer van je ervaringen en laat los. Laat los wat niet meer bijdraagt aan de kwaliteit van je leven, je missie, je doelen en je waarden. Dat wat je niet kunt veranderen, wat je belast, wat je bedrukt of wat je niet meer dient: loslaten.

De eigen persoonlijke ontwikkeling is op dit moment heel belangrijk. Als iemand dat in de weg staat, kan je die persoon beter van je afschudden. Of als je niet meer de hele tijd gelukkig bent, idem dito. Loslaten van mensen, maar ook loslaten van verwachtingen, van het beeld dat je had van de toekomst. Overblijven met alleen het hier en nu. En jezelf. Dat is het enige dat er voor altijd zal zijn, jij zelf. De rest komt en gaat, zo gaat dat.

Je kan dus maar beter lief zijn voor jezelf. Iedereen komt daar op een bepaald moment wel achter. Dat kan eenzaam lijken, maar gelukkig is dat voor elke mens zo, en dat verbindt ons dan weer. Alles komt en alles gaat, alles stroomt, alles beweegt, na regen komt zonneschijn. En zo zal het altijd zijn, daar moet je op vertrouwen.

Liefde is altijd het antwoord.

Als je iets moet loslaten in het leven, is de kans groot dat dat gepaard gaat met allerlei negatieve gevoelens. Ik geloof dat je daar een keuze in hebt. Of je laat je ego antwoorden, en dan word je waarschijnlijk verbitterd, of je laat de liefde antwoorden. Dat is een zeer nederige keuze, maar ook een keuze die je een hoop kan besparen. En het is echt zo, hoe liefdevoller jij je opstelt, hoe meer liefde je krijgt.

De grootsheid ligt in het gewone. De grootsheid van het kleinmenselijke. En verder merk ik dat ik een emotioneel kieken ben tussen hippe vogels. Dat stel ik vast. Maar ik ben wie ik ben. Ik maak wat ik maak. Ik probeer van mijn zwakte mijn sterkte te maken en verklaar openlijk mijn liefde voor de kwetsbare mens! Voilà.

Onder het tapijt kijken.

Natuurlijk moet je dicht bij je eigen verlangen en dromen blijven, maar als iedereen dat doet, waar vinden we elkaar dan nog? Hoe mooi zou het zijn dat we af en toe ook de ruimte laten aan elkaar om rond te dwalen, om dingen uit te zoeken, om het even niet te weten? Het zijn net de moeilijke momenten die de verbinding tussen mensen dieper maken, en daar verlangen we toch allemaal naar?

Ik denk ook dat de moeilijke punten binnen relaties met de anderen, je vooral iets over jezelf vertellen. Je kan daarvan vluchten, je kan de confrontatie met jezelf uit de weg gaan, maar vroeg of laat kom je volgens mij weer op hetzelfde punt. En het is aan jou wat je ermee doet.

Kijk naar de dingen die je bang maken. We hebben allemaal de neiging - en ik spreek uit ervaring want ik heb het zelf jaren gedaan - om weg te kijken van de moeilijke dingen. Mensen vegen veel onder het tapijt, ze willen niet graag moeilijk doen, mensen moeten altijd vrolijk zijn. Alsof verdriet onsexy zou zijn. Als je kunt begrijpen waarom je bent geworden wie je bent geworden, en dat kunt vastpakken, dan kun je allerlei dingen veranderen.

Ik heb zelf ook onder dat tapijt moeten kijken om te zien wat eronder geveegd was. We zijn maar zeker van dit ene leven, dus ik vind het zo jammer dat zo veel mensen dat aan zich laten voorbijgaan. Het leven is veel te kort om niet intens te beleven.

Bescheiden mening.

Ik hoop echt dat de lezer gelukkig zal zijn met mijn werk. Dat hoop ik echt. Het biedt wellicht een uitweg, en troost. Ik word er zelf alleszins heel gelukkig van. Het is af en toe verrassend confronterend en stevig en vrolijk, daar tegenover staan dan de soms melancholische teksten, dat is de perfecte mix. De lichtheid en zwaarte heffen elkaar op.

Ik word ontzettend diep blij van het schrijven van een boek, zelfs als ik de goorste ellende heb zitten opschrijven. Hoe de dag ook moge beginnen, het moment dat er een bladzij of twee, drie op papier staan waarvan ik denk dat ik er morgen nog mee kan leven, dan zit er meer zuurstof in de dag. En die andere uren kan ik bezig zijn met rondkijken, tot het diepste spreken met mensen, en kunst beleven. Komaan, hoeveel beter kan het leven worden, zeg?

Enfin, dat is mijn bescheiden mening. Op dit moment.
Misschien denk ik er volgend jaar anders over. En dan kom ik af met nieuw werk.